काही क्षण फक्त क्षण नसतात… ते क्रिकेटच्या मैदानात घडलेले ‘कविता’सारखे असतात. रविवारच्या त्या दिल्लीच्या संध्याकाळीत, असाच एक क्षण मुंबई इंडियन्ससाठी उगम पावला…
जसप्रीत बुमराहनं अक्षर पटेलला बाद केलं…
आणि तोच क्षण होता – जिथे रोहित शर्माने डगआउटमधून इशारा केला, हार्दिककडे पाहिलं आणि फक्त एक वाक्य उच्चारलं:
“बॉस… चेंडू बदला!”
तो इशारा नव्हता… ती योजना होती.
ती सूचना नव्हती… तो भविष्याचा इशारा होता.
कधी एखाद्या अनुभवी बापाने मुलाला चुकून चाललेल्या वाटेवरून थांबवत, फक्त एक वाक्य सांगितलेलं असतं,
“वाट बदल – पुढे अंधार आहे.” तसंच काहीसं रोहितनं त्या क्षणी केलं होतं.
दिल्लीच्या आभाळाखाली ओस खाली पडत होती…
गोलंदाजांच्या बोटांतून चेंडू निसटत होता…
विकेट दूर जात होत्या… आणि सामना हळूहळू हातातून निसटत होता.
आणि त्या सगळ्याच्या विरुद्ध, रोहितच्या आवाजात एकच गोष्ट होती –
शांत आत्मविश्वास.
बॉल बदलला.
आणि त्या बॉलमध्ये जणू काही मुंबईचा आत्मा उतरला.
कर्ण शर्मानं चेंडू हातात घेतला…
सॅन्टनरनं कंबर कसली…
बोल्टनं श्वास स्थिर केला…
आणि बुमराहनं डोळे बंद करून सामना वाचवायची शपथ घेतली.
कर्णनं पहिली विकेट घेतली आणि पिचवर जणू फुलं उमलली.
सॅन्टनरनं विपराज निगमला स्टंप केलं, तेव्हा तो चेंडू जणू कोकणातला एखादा तुळशीपत्र घेतलेला मंद वारा वाटत होता… गोंधळात टाकणारा, पण शुद्ध करणारा.
आणि शेवटी जेव्हा बुमराहनं रणांगणावर पाय ठेवलाय,
तेव्हा तो फक्त गोलंदाज नव्हता,
तो होता – रोहितच्या एका वाक्याचं उत्तर.
हा सामना आकड्यांमधला नव्हता,
हा होता भावनेतून घडलेला.
ज्याचा प्रारंभ झाला एका शांत, पण ठाम वाक्यानं:
“बॉस… चेंडू बदला!”
आणि त्या बदललेल्या बॉलने…
सामना, मन, आणि मुंबई – तिन्ही गोष्टी पुन्हा जिंकून दिल्या.
